บางทีอยากทำอะไรสักอย่าง
แต่เหมือนพลังกำลังใจหายไปไหน
ท้อนะแต่ไม่สิ้นกำลังใจให้ตัวเองหรอก
ใจบอกว่าเหนื่อยนะแต่ก็ยังก้าวไป
เหมือนเต่าเลยระวังมากก้าวไปทีละนิดช้าช้า
ไม่อยากวิ่งเหมือนกระต่ายกลัวล้มอีก
ล้มแล้วไม่มีใครพยุงให้ลุกขึ้นเดินอีก
เจ็บไหมใครๆๆถามเจ็บสิลึกๆๆข้างในใจ
ครั้งหนึ่งเคยมีคนเดินข้างๆๆเป็นสิบปี
แล้ววันหนึ่งหลายๆๆวันของในรอบสิบปี
ความห่างเหินเริ่มเข้ามาเขาคนนั้น
ยื่นมือรับคนข้างทางเข้ามาในร่มของเรา
แล้วบอกเราว่าเพื่อนกันช่วยๆๆกันไป
ให้เขามาบังฝนกับเราในร่มที่เราสร้างกันขึ้นมา
ฉันได้แต่มองในขณะที่เธอโอบมือช่วยคนนั้น
ฉันเองเปียกฝนโดยเธอไม่ได้สนใจว่าฉันจะเปียกแค่ไหน
เธอสนใจคนที่เธอช่วยเขามาหลบฝน
สุดท้ายฉันเธอก็ปล่อยฉันเปียกโดยไม่ยอมหันมาสนใจ
จนฉันต้องบอกเธอไปว่าเธอเดินไปเหอะ
ฉันขอนั่งเปียกฝนตรงนี้ละทั้งเหนื่อยทั้งเปียก
เธอไม่สนใจว่าฉันจะเปียกหรือส่งร่มให้
เธอบอกถ้าไม่เดินไปด้วยกันงั้นฉันเดินไปกับคนนี้นะ
อืม..ฉันพยักหน้าตามสะบายนะขอให้โชคดี
ร่มที่เคยถือด้วยกันมาตลอดเส้นทางที่เคยเดิน
เสียดายไหม.ไม่เสียดายร่มนะเสียดายเวลามากกว่า
จนวันนี้ฉันยังเดินเปียกปอนท่ามกลางสายฝนอยู่เลย
สักวันคงมีใครสักคนกางร่มให้ฉันเดินโดยไม่เปียกบ้างนะ
ถ้ามีคงไม่เจอแบบเก่าที่กางร่มแล้วหาคนมาเบียดจนฉันเปียกอีกนะ
แบบว่าเข็ดไม่อยากเจอคนใจร้ายอีกอะ....
ขอร่มและคนใจดีให้ฉันสักคนนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น