ยิ้มได้ทุกครั้งฝันหวานได้ทุกวัน
แต่งตัวสวยทุกเวลา
กินน้อยเพื่อชุดสวย
หลายๆๆอย่างดูสดใส
โลกนี้สวยงามดั่งเทพนิยาย
เจ้าหญิงคู่กับเจ้าชาย
เวลาผ่านไปจากวันเป็นปี
ทุกอย่างเริ่มหดหู่
ความตื่นเต้นหายไป
จากยิ้มเป็นแยกเขี้ยวขู่กันเวลาโกรธ
การแต่งตัวเริ่มช่างมัน
กินเข้าไปไม่ห่วงหุ่นแล้ว
โลกนี้เริ่มไม่สวยดั่งวันวาน
ไม่เหมือนเทพนิยายรักนิรันดร
ไม่มีเจ้าหญิงไม่มีเจ้าชาย
จากที่มองกันด้วยความรัก
พูดกันภาษาดอกไม้คะขา
กลายเป็นวาจาชาวบ้านยุคพ่อขุน
เธอไม่เกรงใจฉันฉันไม่ไว้หน้าเธอ
คนเดินผ่านไปมาเขาช่างสวยงามหล่อเหลา
ไอ้คนที่เดินเคียงข้างเราขี้เหร่จังวะ
เริ่มมองหาสิ่งไม่คุ้นตาช่างสวยงาม
แล้วมองผ่านคนเคยเคียงข้างขวางตา
สุดท้ายต่างเดินคนละทาง
ตามหาสิ่งใหม่ที่คิดว่าสวยงามดั่งฝัน
นี่หรือความรักที่ไฝ่ฝัน
วนเวียนไปไร้ขีดสิ้นสุดรักจบบทนี้ต่างเริ่มบทใหม่
แล้วเมื่อไหร่จะมีรักจริงดั่งนิยาย
นี่หรือคือหัวใจของคนเรารักไม่สิ้นสุดดั่งเขาว่าไว้
แล้วรักนิรันดรละมีอยู่จริงบ้างไหม?....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น