เดินไปกับหัวใจในกำมือ
วิทยุ
วันศุกร์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2557
คิดถึง
ดูนั่นดิใช่ความคิดถึงไหม?
เดินผ่านฉันไปเมื่อกี้
ส่งเสียงส่งสายตา
ส่งความอ่อนล้า
ผ่านสายลมไป
ฝากความคิดถึง
ฝากความสุข
ฝากความหวังดี
อย่าลืมส่งให้ถึงนะ
อย่าทำหล่นหายกลางทางละ
คิดถึงจังอดีตปัจจุบันและอนาคต
วันพุธที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2557
สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ
ใจเต้นแรงยามมีความรัก
ยิ้มได้ทุกครั้งฝันหวานได้ทุกวัน
แต่งตัวสวยทุกเวลา
กินน้อยเพื่อชุดสวย
หลายๆๆอย่างดูสดใส
โลกนี้สวยงามดั่งเทพนิยาย
เจ้าหญิงคู่กับเจ้าชาย
เวลาผ่านไปจากวันเป็นปี
ทุกอย่างเริ่มหดหู่
ความตื่นเต้นหายไป
จากยิ้มเป็นแยกเขี้ยวขู่กันเวลาโกรธ
การแต่งตัวเริ่มช่างมัน
กินเข้าไปไม่ห่วงหุ่นแล้ว
โลกนี้เริ่มไม่สวยดั่งวันวาน
ไม่เหมือนเทพนิยายรักนิรันดร
ไม่มีเจ้าหญิงไม่มีเจ้าชาย
จากที่มองกันด้วยความรัก
พูดกันภาษาดอกไม้คะขา
กลายเป็นวาจาชาวบ้านยุคพ่อขุน
เธอไม่เกรงใจฉันฉันไม่ไว้หน้าเธอ
คนเดินผ่านไปมาเขาช่างสวยงามหล่อเหลา
ไอ้คนที่เดินเคียงข้างเราขี้เหร่จังวะ
เริ่มมองหาสิ่งไม่คุ้นตาช่างสวยงาม
แล้วมองผ่านคนเคยเคียงข้างขวางตา
สุดท้ายต่างเดินคนละทาง
ตามหาสิ่งใหม่ที่คิดว่าสวยงามดั่งฝัน
นี่หรือความรักที่ไฝ่ฝัน
วนเวียนไปไร้ขีดสิ้นสุดรักจบบทนี้ต่างเริ่มบทใหม่
แล้วเมื่อไหร่จะมีรักจริงดั่งนิยาย
นี่หรือคือหัวใจของคนเรารักไม่สิ้นสุดดั่งเขาว่าไว้
แล้วรักนิรันดรละมีอยู่จริงบ้างไหม?....
ยิ้มได้ทุกครั้งฝันหวานได้ทุกวัน
แต่งตัวสวยทุกเวลา
กินน้อยเพื่อชุดสวย
หลายๆๆอย่างดูสดใส
โลกนี้สวยงามดั่งเทพนิยาย
เจ้าหญิงคู่กับเจ้าชาย
เวลาผ่านไปจากวันเป็นปี
ทุกอย่างเริ่มหดหู่
ความตื่นเต้นหายไป
จากยิ้มเป็นแยกเขี้ยวขู่กันเวลาโกรธ
การแต่งตัวเริ่มช่างมัน
กินเข้าไปไม่ห่วงหุ่นแล้ว
โลกนี้เริ่มไม่สวยดั่งวันวาน
ไม่เหมือนเทพนิยายรักนิรันดร
ไม่มีเจ้าหญิงไม่มีเจ้าชาย
จากที่มองกันด้วยความรัก
พูดกันภาษาดอกไม้คะขา
กลายเป็นวาจาชาวบ้านยุคพ่อขุน
เธอไม่เกรงใจฉันฉันไม่ไว้หน้าเธอ
คนเดินผ่านไปมาเขาช่างสวยงามหล่อเหลา
ไอ้คนที่เดินเคียงข้างเราขี้เหร่จังวะ
เริ่มมองหาสิ่งไม่คุ้นตาช่างสวยงาม
แล้วมองผ่านคนเคยเคียงข้างขวางตา
สุดท้ายต่างเดินคนละทาง
ตามหาสิ่งใหม่ที่คิดว่าสวยงามดั่งฝัน
นี่หรือความรักที่ไฝ่ฝัน
วนเวียนไปไร้ขีดสิ้นสุดรักจบบทนี้ต่างเริ่มบทใหม่
แล้วเมื่อไหร่จะมีรักจริงดั่งนิยาย
นี่หรือคือหัวใจของคนเรารักไม่สิ้นสุดดั่งเขาว่าไว้
แล้วรักนิรันดรละมีอยู่จริงบ้างไหม?....
ดาวบนฟ้า
มองดาวบนฟ้าเหงาไหมนั่นสิ...
บางทีอยากทำอะไรสักอย่าง
แต่เหมือนพลังกำลังใจหายไปไหน
ท้อนะแต่ไม่สิ้นกำลังใจให้ตัวเองหรอก
ใจบอกว่าเหนื่อยนะแต่ก็ยังก้าวไป
เหมือนเต่าเลยระวังมากก้าวไปทีละนิดช้าช้า
ไม่อยากวิ่งเหมือนกระต่ายกลัวล้มอีก
ล้มแล้วไม่มีใครพยุงให้ลุกขึ้นเดินอีก
เจ็บไหมใครๆๆถามเจ็บสิลึกๆๆข้างในใจ
ครั้งหนึ่งเคยมีคนเดินข้างๆๆเป็นสิบปี
แล้ววันหนึ่งหลายๆๆวันของในรอบสิบปี
ความห่างเหินเริ่มเข้ามาเขาคนนั้น
ยื่นมือรับคนข้างทางเข้ามาในร่มของเรา
แล้วบอกเราว่าเพื่อนกันช่วยๆๆกันไป
ให้เขามาบังฝนกับเราในร่มที่เราสร้างกันขึ้นมา
ฉันได้แต่มองในขณะที่เธอโอบมือช่วยคนนั้น
ฉันเองเปียกฝนโดยเธอไม่ได้สนใจว่าฉันจะเปียกแค่ไหน
เธอสนใจคนที่เธอช่วยเขามาหลบฝน
สุดท้ายฉันเธอก็ปล่อยฉันเปียกโดยไม่ยอมหันมาสนใจ
จนฉันต้องบอกเธอไปว่าเธอเดินไปเหอะ
ฉันขอนั่งเปียกฝนตรงนี้ละทั้งเหนื่อยทั้งเปียก
เธอไม่สนใจว่าฉันจะเปียกหรือส่งร่มให้
เธอบอกถ้าไม่เดินไปด้วยกันงั้นฉันเดินไปกับคนนี้นะ
อืม..ฉันพยักหน้าตามสะบายนะขอให้โชคดี
ร่มที่เคยถือด้วยกันมาตลอดเส้นทางที่เคยเดิน
เสียดายไหม.ไม่เสียดายร่มนะเสียดายเวลามากกว่า
จนวันนี้ฉันยังเดินเปียกปอนท่ามกลางสายฝนอยู่เลย
สักวันคงมีใครสักคนกางร่มให้ฉันเดินโดยไม่เปียกบ้างนะ
ถ้ามีคงไม่เจอแบบเก่าที่กางร่มแล้วหาคนมาเบียดจนฉันเปียกอีกนะ
แบบว่าเข็ดไม่อยากเจอคนใจร้ายอีกอะ....
ขอร่มและคนใจดีให้ฉันสักคนนะ
บางทีอยากทำอะไรสักอย่าง
แต่เหมือนพลังกำลังใจหายไปไหน
ท้อนะแต่ไม่สิ้นกำลังใจให้ตัวเองหรอก
ใจบอกว่าเหนื่อยนะแต่ก็ยังก้าวไป
เหมือนเต่าเลยระวังมากก้าวไปทีละนิดช้าช้า
ไม่อยากวิ่งเหมือนกระต่ายกลัวล้มอีก
ล้มแล้วไม่มีใครพยุงให้ลุกขึ้นเดินอีก
เจ็บไหมใครๆๆถามเจ็บสิลึกๆๆข้างในใจ
ครั้งหนึ่งเคยมีคนเดินข้างๆๆเป็นสิบปี
แล้ววันหนึ่งหลายๆๆวันของในรอบสิบปี
ความห่างเหินเริ่มเข้ามาเขาคนนั้น
ยื่นมือรับคนข้างทางเข้ามาในร่มของเรา
แล้วบอกเราว่าเพื่อนกันช่วยๆๆกันไป
ให้เขามาบังฝนกับเราในร่มที่เราสร้างกันขึ้นมา
ฉันได้แต่มองในขณะที่เธอโอบมือช่วยคนนั้น
ฉันเองเปียกฝนโดยเธอไม่ได้สนใจว่าฉันจะเปียกแค่ไหน
เธอสนใจคนที่เธอช่วยเขามาหลบฝน
สุดท้ายฉันเธอก็ปล่อยฉันเปียกโดยไม่ยอมหันมาสนใจ
จนฉันต้องบอกเธอไปว่าเธอเดินไปเหอะ
ฉันขอนั่งเปียกฝนตรงนี้ละทั้งเหนื่อยทั้งเปียก
เธอไม่สนใจว่าฉันจะเปียกหรือส่งร่มให้
เธอบอกถ้าไม่เดินไปด้วยกันงั้นฉันเดินไปกับคนนี้นะ
อืม..ฉันพยักหน้าตามสะบายนะขอให้โชคดี
ร่มที่เคยถือด้วยกันมาตลอดเส้นทางที่เคยเดิน
เสียดายไหม.ไม่เสียดายร่มนะเสียดายเวลามากกว่า
จนวันนี้ฉันยังเดินเปียกปอนท่ามกลางสายฝนอยู่เลย
สักวันคงมีใครสักคนกางร่มให้ฉันเดินโดยไม่เปียกบ้างนะ
ถ้ามีคงไม่เจอแบบเก่าที่กางร่มแล้วหาคนมาเบียดจนฉันเปียกอีกนะ
แบบว่าเข็ดไม่อยากเจอคนใจร้ายอีกอะ....
ขอร่มและคนใจดีให้ฉันสักคนนะ
วันพุธที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2555
บางช่วงอารมณ์
ภูมิคุ้มกันความเศร้า
|
บางวันที่อาจสับสน
เคยไหมกับใจที่ยังลังเลและบางทีก็สับสน
ลังเลที่จะตัดสินใจอะไรสักอย่าง..สองอย่างในชีวิต
อาจเพราะบาดแผลเมื่อวันเก่าที่ยังไม่จางหาย
อาจเพราะเกิดความกลัวที่เจอสิ่งเดิมๆๆเหมือนคราวที่ผ่านมา
ลังเลที่จะเริ่มอะไรใหม่...สับสนกับตัวเอง
บางคนบอกว่าเมื่อถึงเวลาเราก็ตัดสินใจได้เองละ
แต่...อีกนานแค่ไหนที่เราจะตัดสอนใจได้
นั่นก็คงอยู่ที่ตัวเราเอง...
เมื่อไหร่รู้สึกเหนื่อย ดีใจเถอะที่เหนื่อยเป็น
การรักคนอื่นก็คือ การรักตัวเองอีกแบบหนึ่ง
อยู่คนเดียวเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักตัวเองรึเปล่า
คำว่า กันและกัน ที่ได้มามันคงไม่ยากเท่ากับการรักษาเอาไว้ให้ได้...นานแสนนาน
จะมีสักกี่คนเล่าที่จะกอดเก็บมันไว้ได้จนตลอดรอดฝั่ง ...เฮ่อ...เนอะ..
หลายคู่ตั้งแต่จีบจนเลิกจีบก็ยังคงมีความพิเศษให้กันได้อย่างสม่ำเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ พาไปกินข้าว ซื้อของ โทรหากันทุกวัน
การแสดงออกถึงความรักด้วยคำพูดและการกระทำ...
แต่บางคู่ความเสมอต้นเสมอปลายค่อยจืดจางไป
ต่างคนต่างความคิดต่างคนต่างมุมมอง
ความพิเศษค่อยๆๆจางหายความเดียวดายค่อยๆๆมาเยือน
และสุดท้ายก็เหลือเพียงเงาแห่งอดีตที่ผ่านพ้นไป
ความเจ็บปวดทำให้หัวใจแข็งแกร่ง
ทุกอย่างมีระยะเวลาของมัน
ในชีวิตของคนเรา
เราอาจเคยเป็นทั้งผู้เลือกและผู้ถูกเลือก
จะช้าหรือเร็ว จะมากหรือน้อย
สักวันเราก็ต้องเลือก
หากมีโอกาสได้เลือก
อุอุมะนาวชอบตัวนี้อะมันน่ารักดี
วันที่เริ่มนับหนึ่งใหม่
~** วันที่ต้องเริ่มนับหนึ่ง **~
|
หลากอารมณ์
หลากอารมณ์ของคนต่างกรุ๊ป
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)